Pegaz to niesamowite stworzenie ze starożytnych mitów greckich.
Od czasów starożytnych Pegaz jest symbolem sukcesu, inspiracji i chwały. Poeci i śpiewacy starożytnej Grecji uważali go za swojego patrona. Nawet po wiekach Pegaz nadal widnieje na emblematach. Na przykład w czasie II wojny światowej skrzydlaty koń zdobił odznakę brytyjskich wojsk powietrznodesantowych.
Historia jego pojawienia się jest opisana w mitach starożytnych Greków, a wyróżnia się niezwykłą szczegółowością i zaangażowaniem w fabułę słynnej legendy. Kim był Pegaz? Jak był postrzegany w czasach starożytnych? Co człowiek zyskał dzięki spotkaniu z nim?
Narodziny skrzydlatego konia
Według legendy, skrzydlaty koń Pegaz nosi na grzbiecie pioruny Zeusa. Możliwe, że właśnie dlatego jego imię jest kojarzone z imieniem boga piorunów, znanego Luwianom jako "pihassasis". W tłumaczeniu z języka starożytnego oznacza to "świecić". Pragnę zauważyć, że sam Pegaz odznaczał się urodą. Pędząc przez niebo, rzeczywiście wyglądał jak lśniący cud, jak opisują go starożytni autorzy.
O narodzinach Pegaza zachowało się kilka legend, a wszystkie one trzymają się niezwykłej interpretacji. Według najbardziej rozpowszechnionego mitu, Pegaz narodził się z torsu zabitej Gorgony Meduzy.
Posejdon, wielki bóg morza, był w niej zakochany przez wiele lat. Gdy Perseusz odciął głowę Meduzy, władca mórz dodał słonej wody do krwi ukochanej. Następnie z torsu zdekapitowanej Meduzy urodził się Pegaz i jego brat Chrysaurus, których sława jest znacznie mniejsza. Niektóre legendy mówią, że Pegaz urodził się, gdy krople krwi zabitej Gorgony spadły na ziemię.
Odilon Redon "Pegaz i hydra", 1907 Lokalizacja: Muzeum Kröller-Müller, Otterlo, Holandia
Pochodzenie Pegaza
Pochodzenie Pegaza jest nierozerwalnie związane z legendami o Gorgonie Meduzie i Perseuszu, o których można przeczytać w artykułach po kliknięciu na imiona tych postaci powyżej. Nie będziemy szczegółowo opowiadać obu historii, ale pokrótce je przedstawimy, ponieważ pojawienie się Pegaza jest z nimi nierozerwalnie związane.
Legenda głosi, że pierwotnie Meduza Gorgon nie była strasznym potworem, budzącym grozę w sercach ludzi, którzy na jej widok popadali w przerażenie. Była niesamowicie piękna, dumna i arogancka. Pewnego dnia zakochał się w niej sam Posejdon. Ale dumna Gorgona Meduza odrzuciła zaloty władcy mórz. Wtedy bóg mórz i oceanów postanowił wziąć ją siłą. Meduza próbowała ukryć się w świątyni Ateny, ale Posejdon przyłapał ją tam i zgwałcił, zostawiając ją ze swoim nasieniem. Atena jednak, ponieważ Meduza tak zbezcześciła jej świątynię, zamieniła ją w straszliwego potwora i żaden z bogów nie wstawił się za pięknością...
Najwyraźniej Meduza wyrzekła się swojej przeszłości, gdy stała się potworem. Jej nienawiść do ludzi i bogów pochłonęła ją tak bardzo, że nie pozostało w niej praktycznie nic ludzkiego, przez co nie mogła urodzić dziecka, gdyż Posejdon wykonał swoje zadanie i zaszła w ciążę. Ale nawet zewnętrznie jej ciąża przebiegała inaczej niż u ludzi i bogów. Nikt i nic nie mogło się urodzić w zwykły sposób z tak strasznej istoty...
Jak wiadomo, Meduza i jej siostry (która dzieliła klątwę z siostrą) schroniły się na odległej wyspie. Pierwotnie był znany ludziom, ale spojrzenie Meduzy zniszczyło wszelkie życie na nim. Wszyscy zapomnieli, że kiedyś istniał, a pamięć o nim została wymazana. Jednak Perseuszowi, który zobowiązał się wobec Polidektusa, udaje się przechytrzyć Grai - pozostałe trzy siostry Gorgony - i odkrywa, gdzie znajduje się tajemnicza wyspa. Za radą bogów i ich artefaktów udało mu się zdekapitować Meduzę.
I tu zaczyna się opowieść o Pegazie, bo gdy tylko Meduza straciła głowę, z rozcięcia wyłonił się piękny skrzydlaty koń Pegaz, a także olbrzym Chrysaor. Ani koń, ani olbrzym nie zainteresowali Perseusza, więc wziął on głowę Meduzy i odleciał na swoich skrzydlatych sandałach, podczas gdy Pegaz samotnie kontynuował swoją opowieść. Można więc podsumować, że Pegaz nie jest tylko mitycznym stworzeniem, ale potomkiem bogów, jak Meduza również miała boskie pochodzenie, choć drugorzędne, a Posejdon to jeden z trzech władców świata, władca morskich głębin i starszy brat samego Zeusa.
Pegaz, ulubieniec Muz i pomocnik bohaterów
Piękny skrzydlaty koń od razu stał się ulubieńcem muz. Latał swobodnie po niebie, stając się marzeniem wielu myśliwych. Niejeden myśliwy marzył o tym, by schwytać Pegaza, zachwycić się nim i dosiadać go jako wierzchowca.
Ale pegaz nie był tak prosty, jak się wydawało. Celowo pozwolił myśliwemu podchodzić coraz bliżej. W momencie, gdy ręka człowieka dotknęła jego miękkiego futra, pegaz nagle podskoczył i odleciał.
Niebo stało się jego domem. Do dziś wśród gwiazd można dostrzec gwiazdozbiór o tej samej nazwie, który w wyobraźni ludzi przypominał kształtem konia.
Pegaz często pojawia się w mitach jako postać drugorzędna, ale jego pomoc dla głównych bohaterów jest nieoceniona. Na przykład, to Pegaz pomógł Perseuszowi uratować Andromedę. Skrzydlaty koń był posłuszny Bellerofontowi, który za radą Ateny Pallady zdołał go pokonać.
Tylko dzięki pomocy Pegaza Bellerophonte zdołał pokonać straszliwego potwora Chimerę, który był zmorą mieszkańców pewnego regionu Grecji. Z tym, że chciałbym zauważyć, że wyczucie Bellerophonte'a jako patrona Pegaza doprowadziło do nieodwracalnych błędów.
Bohater, który czuł się równy bogom, postanowił wspiąć się na Olimp. Co więcej, był do tego zdolny, bo miał wiernego skrzydlatego konia. Lot był bardzo udany, ale sami bogowie zdecydowali, że żaden śmiertelnik nie odważy się rzucić im wyzwania.
Olimpijczycy stworzyli muchę, która poleciała w stronę konia i ukąsiła go. Wyczuwając ból, Pegaz poderwał się i rzucił Bellerophonte'a na ziemię. Okaleczony i ślepy kaleka został porzucony przez bogów. Później Pegaz jest wymieniany w mitach o Eos, bogini świtu. Piękna i młodzieńcza, jeździ na nim po niebie, ostrzegając ludzi przed zbliżającym się świtem.
Peter Paul Rubens "Perseusz uwalnia Andromedę", ok. 1622 r. Miejsce: Ermitaż, Sankt Petersburg, Rosja Obraz został pozyskany z kolekcji hrabiego G. Bruhla w Dreźnie.
Pegaz w innych mitologiach świata
Na samym początku naszego artykułu napisaliśmy, że Pegaz to niesamowite stworzenie, o którym wspominają różne mitologie świata.
Mitologia skandynawska
Na przykład mitologia skandynawska ma swojego skrzydlatego konia, Sleipnira, który został spłodzony przez Lokiego, który uwiódł końskiego olbrzyma, aby ten nie zdążył na czas ukończyć budowy Asgardu. Lokiowi udało się wykonać zadanie i ogier olbrzyma zapłodnił go, a następnie Loki urodził skrzydlatego i ośmionogiego ogiera, który otrzymał imię Sleipnir.
Tulpar
Tulpar to skrzydlaty koń, o którym mowa w mitologii kazachskiej, baszkirskiej, tatarskiej i kirgiskiej. Jednak pomimo różnicy odległości, w mitologii środkowoazjatyckiej Tulpar pełni tę samą rolę, co Pegaz w mitologii greckiej. Tylko koń pomaga Batyrowi, udziela mu rad, przenosi go w powietrzu, cyzeluje błyskawice, pomaga mu w bitwach i potyczkach, a także potrafi cyzelować źródła inspiracji dla Sesena.
Mitologia chińska
Skrzydlate konie są również wymieniane w mitologii chińskiej. Według legend, to właśnie ten koń w swoim locie wyznaczył przyszłą lokalizację Wielkiego Muru Chińskiego.
Warto również zauważyć, że Pegaz jest często wymieniany w sztuce współczesnej. Często przedstawiany jest jako wspaniała i piękna istota. Co więcej, wygląd pegaza wykorzystano także do stworzenia hipogryfa, o którym wspomina się w tej samej opowieści o Harrym Potterze.
Na tym kończymy nasz artykuł. Mamy nadzieję, że się podobało i że znaleźliście w nim to, czego szukaliście. Nie zapomnij podzielić się artykułem ze swoimi przyjaciółmi i znajomymi, a w komentarzach napisz, o kim jeszcze chciałbyś, abyśmy napisali. Żegnamy Was, życzymy powodzenia i do zobaczenia.
Pojawienie się i lokalizacje Pegaza
Pegaz był niewątpliwie niezwykle pięknym zwierzęciem. Ale jak wyobrażali go sobie starożytni Grecy? Pegaz był wyobrażany przez starożytnych autorów jako skrzydlaty, śnieżnobiały koń. Czasami w mitach mówi się o złotym, błyszczącym futrze bestii.
Pegaz mógł latać wyżej niż najwyższe szczyty górskie. Często wspinał się na górę Olimp. Pegaz odegrał szczególną rolę w tworzeniu góry Helikon. Legenda głosi, że śpiew Muz sprawił, iż skała zaczęła się rozciągać ku górze, jakby rosnąć.
Caesar van Everdingen "Cztery Muzy z Pegazem", ok. 1650 r. Obraz znajduje się w rezydencji Heuss-en-Bos w Hadze, Holandia.
Posejdon był zachwycony takim zjawiskiem i na jego rozkaz Pegaz uderzył kopytem w szczyt Helikonu. Góra stała nieruchomo, nie powiększając się, a w miejscu, gdzie uderzyło kopyto skrzydlatego konia, pojawiło się magiczne źródło.
Helikon jest jednym z miejsc, w których przebywa Pegaz. Lubi też spędzać czas na Parnasie. Góry te uważane są za źródło inspiracji dla poetów. Wierzono, że osoba twórcza odwiedzająca Parnassus lub Helikon na pewno spotka swoją Muzę. Jeśli napijesz się wody z "Klucza Konia" w Helikonie, nigdy nie pozostaniesz bez inspiracji.
Frederick Leighton, "Perseusz na Pegazie z pomocą dla Andromedy", ok. 1896 r.
Pegaz nie bez powodu był uważany za ulubieńca muz i patrona poetów. Jego skrzydła przypominają nam ptaki, które z łatwością pokonują ziemską grawitację. Podobnie jak idee i wizje, Pegaz jest wolny i leci przed siebie, nie zważając na przeszkody. Jak natchnienie poety, skrzydlaty koń jest lekki i niepokonany.
Od czasów starożytnych po dzień dzisiejszy używa się wyrażenia "jazda na pegazie". Kojarzy się z osobami kreatywnymi, które odnalazły swoje powołanie. To tak, jakby tacy ludzie wznosili się ponad przyziemność, dając upust swojej inspiracji i stając się twórcami piękna.
Pegaz symbolizuje niezłomność, wolność, piękno i inspirację © Alexandra Khitrova / gaudibuendia.artstation.com
Pegaz jest jednym z najbardziej niezwykłych stworzeń stworzonych przez ludzką wyobraźnię. Ale jeśli gryfy, sfinksy i syreny można nazwać potworami, to Pegaz jest przejawem jasnego i pięknego natchnienia, które pozwala nam nabrać skrzydeł - nawet jeśli niewidzialnych.
W mitach starożytnej Grecji Pegaz jest przedstawiany jako pokojowe stworzenie, pomocnik bohaterów i bogów. Nie brał udziału w żadnych wydarzeniach na wielką skalę czy o ogromnym znaczeniu, ale mimo to nie można umniejszać roli Pegaza, bo bez niego nie powstałyby piękne dzieła sztuki, powstałe z inspiracji skrzydlatych.
