Wygląd
Wilki polarne są dość wymiarowymi ssakami. Wielkość ich ciała osiąga około 180 metrów długości i 100 centymetrów wysokości. Ich masa ciała waha się od 85 do 92 kilogramów. Czasami wilki polarne mogą być dość duże, ale ich liczebność jest dość mała.
Dymorfizm płciowy polega na tym, że samice są o 15 procent mniejsze od samców. Charakterystyczne futro wilków polarnych charakteryzuje się mocnym, gęstym i białym kolorem z czerwonawym odcieniem. Kończyny są umięśnione i długie. Ogon jest krótki, pokryty gęstym i bujnym futrem.
Warunki siedliskowe
Siedliska wilków arktycznych koncentrują się w arktycznej tundrze, z wyjątkiem obszarów pokrytych lodem. Można je również znaleźć w ciemnych obszarach polarnych. Zwierzęta te przystosowały się do surowych warunków panujących w Arktyce, dlatego są w stanie wytrzymać niskie temperatury przez długi czas, często głodują i nie mają dostępu do światła słonecznego.
Obecnie te drapieżne zwierzęta zasiedlają najbardziej jałowe obszary ziemi. Od kwietnia temperatury nie przekraczają 30 stopni Celsjusza, a na całym obszarze wieją silne i porywiste wiatry. Bardzo niewiele ssaków przeżywa w Arktyce.
Czy kolor może się zmienić
Oczy wilka są u ludzi żółte (zdjęcia wykonane w różnym czasie pozwalają dostrzec zmianę odcienia), a także inne odcienie mogą w takich przypadkach zmieniać się z wiekiem:
- U dzieci. Większość noworodków ma jasnozielone lub niebieskoszare zabarwienie. Około 6. miesiąca życia kolor oczu zmienia się z powodu nagromadzenia melaniny - tęczówka staje się ciemniejsza. Przed ukończeniem pierwszego roku życia oczy dziecka przybierają kolor, który został określony genetycznie. Jednak ostateczny odcień tęczówki kształtuje się bliżej 5-10 roku życia.
- W starszym wieku. Tęczówka staje się pozbawiona pigmentu, a kolor oka matowieje i może czasami przybierać jaśniejszy odcień.
- W wieku dorosłym, pod wpływem pewnych czynników.
W tym ostatnim przypadku wpływ mają zmiany w kolorze oczu:
- Czynniki fizjologiczne.
- Czynniki zewnętrzne. Należą do nich: środowisko, w którym przebywa człowiek, warunki pogodowe, zmiany temperatury, zmiany światła, kolor ubrania. Największą zdolność do zmiany odcienia mają osoby o jaśniejszych oczach.
Fizjologiczne przyczyny zmiany koloru oczu również dzielą się na dwie grupy, opisane w poniższej tabeli:
| Czynniki naturalne | Czynniki patologiczne |
| Łzy. Łzy powodują, że tęczówka przybiera bardziej intensywny odcień. W wyniku dużej wilgotności białko oka staje się jaśniejsze, zabarwiając kolor gałki ocznej - oczy przybierają ciemniejszy odcień. | Chłoniak jest chorobą, która atakuje oko od wewnątrz. Tęczówka staje się matowa i zmniejsza się ostrość widzenia. |
| Emocje. Kiedy człowiek przeżywa silne emocje i inne uczucia, źrenica oka mimowolnie rozszerza się lub kurczy, co powoduje przebarwienia oka. Naukowcy uważają, że jest to bezpośrednio związane z podłożem hormonalnym. | Czerniak jest nowotworem powodującym zmętnienie rogówki. W rezultacie oczy mogą przybrać ciemnobrązowy odcień. |
| Glaukomycosis przyczynia się do dramatycznego zaciemnienia tęczówki. U osoby występuje lęk przed światłem, uczucie ciężkości w oczach, nieostre widzenie i kolorowe obwódki przed oczami. | |
| Zespół Fuchsa. Choroba dotyczy zwykle jednego oka - staje się ono ciemniejsze niż oko zdrowe, wzór tęczówki ulega zniekształceniu, a soczewka staje się mętna. | |
| Zespół Hornera jest patologią związaną z uszkodzeniem układu nerwowego. Towarzyszą jej przebarwienia oczu, opadanie górnych powiek i zwężenie źrenic. |
Różne kolory u jednej osoby nie zawsze muszą świadczyć o problemach zdrowotnych. Jeśli heterochromia (różny kolor tęczówki prawego i lewego oka lub różne odcienie niektórych obszarów jednego oka) jest wrodzona, nie ma powodów do obaw.
Zjawisko to jest bardzo rzadkie - mniej niż 1% populacji ma oczy innego koloru.
Żółte oczy mogą stać się żółte z powodu heterochromii
Heterochromia jest spowodowana następującymi czynnikami
- Nierównomierne rozmieszczenie pigmentu (melaniny) w błonie oka.
- Brak lub nadmiar melaniny (jedno oko może mieć jej więcej lub mniej w porównaniu z drugim).
Częściej występuje całkowita heterochromia (np. brązowe oko w prawym oku i niebieskie w lewym). Rzadziej może wystąpić heterochromia częściowa, w której tęczówka jednego oka może mieć kilka różnych kolorów.
Ten ostatni wariant jest najczęściej konsekwencją chorób dziedzicznych. Aby zapobiec rozwojowi wielu chorób oczu, w przypadku heterochromii nadal najlepiej jest skonsultować się z okulistą.
Odżywianie
Ponieważ Arktyka składa się prawie w całości z otwartych przestrzeni, wilki polarne mogą czaić się, by niespodziewanie schwytać ofiarę. Ich głównym pożywieniem są woły piżmowe i renifery. Rzadziej spotykane są małe lemingi i zające polarne. Polowanie odbywa się w stadach. Jeśli stado wołów piżmowych przebiegnie w pobliżu wilków, podejmują one pościg. W tym czasie woły piżmowe zdążyły podjąć obronę okrężną. Następnie zwierzęta są zmuszone czekać, ponieważ nie będą w stanie przebić się przez barierę rogów i racic.
Wilki polarne mogą zorganizować bieg wokół stada, zmuszając owczarki do zmiany pozycji poprzez przerwanie kręgu. Jednak ta taktyka nie zawsze się sprawdza. Jeśli im się to uda, owczarek staje się łatwą zdobyczą. Wilki ruszają w pogoń za pojedynczą ofiarą, po czym zgodnie chwytają ją i rzucają na ziemię.
Wraz z nadejściem zimy zorganizowane watahy wilków polarnych rozpoczynają poszukiwania miejsc o bardziej sprzyjającym klimacie, gdzie mogą znaleźć swoją ofiarę. Migrują na południe za stadami reniferów. Jeśli wilk polarny przez dłuższy czas nie ma dostępu do pożywienia, zjada około 10 kilogramów mięsa. Tusze są rozcinane ich potężnymi kłami, a mięso jest połykane niemal natychmiast.
Zdjęcie wilków
O wilkach.
"Bezwzględny i krwiożerczy drapieżnik" - taki opis wilka można znaleźć niemal w każdej publikacji tematycznej, ale niewiele osób zdaje sobie sprawę, że "sanitariusz lasu" to nie tylko zabójca, ale pełne wdzięku, lojalne wobec swojej watahy zwierzę, które może być przykładem także dla ludzi.
Przez kilkaset lat liczebność wilków wielokrotnie spadła, ponieważ ludzie tępili je dla zabawy lub w celu ochrony zwierząt hodowlanych, nie zdając sobie sprawy, że ten drapieżnik jest niezastąpionym ogniwem ekosystemu i łańcucha pokarmowego.
Wiele gatunków z rodziny psowatych wyginęło, a niektóre zostały umieszczone na liście gatunków zagrożonych wyginięciem. Na świecie istnieje kilka ras wilków, takich jak wilk pospolity, wilk tundrowy, wilk czerwony, wilk tasmański i inne.
Wilk ma około 150 cm długości i 100 cm wysokości w kłębie, a jego średnia waga wynosi 60 kg.
Wszystkie 32 podgatunki różnią się jedynie wielkością ciała i kolorem sierści, ale charakter i wola są właściwe każdemu z przedstawicieli. "Wilk jest znacznie słabszy od lwa czy tygrysa, ale w przeciwieństwie do nich nie występuje w cyrku". - To słynne powiedzenie pozwala w pełni zrozumieć to dumne zwierzę.
W zależności od miejsca zamieszkania zmienia się kolor wełny zwierzęcej. Jeśli jest to pustynia, jego sierść ma czerwony odcień, jeśli jest to las, jest szarobrązowa, a jeśli jest to śnieg, jest biała.
Sierść wilka składa się z dwóch warstw. Pierwszą z nich jest podszerstek, który utrzymuje wilka w cieple, a drugą twarda sierść, która zapobiega wnikaniu wilgoci i brudu w głąb skóry.
Nowonarodzone wilcze młode, niezależnie od gatunku, zawsze mają czarne umaszczenie, które z czasem przekształca się w niepowtarzalną barwę. Oczy osobników młodocianych są niebieskie, ale mogą też zmieniać kolor na złotoczerwony lub żółty. Zdarzają się przypadki, że dorosły wilk ma niebieskie oczy, ale jest to niezwykle rzadkie zjawisko.
Zdolności adaptacyjne wilka do przetrwania w lesie lub na stepie są bardzo duże. Gruba sierść wilka chroni go przed zamarznięciem, ponieważ jego moc cieplna jest znacznie większa niż na przykład moc cieplna bobra.
Wilk doskonale czuje się na śliskich powierzchniach dzięki budowie łapy: obecność szczeciniastej sierści i tępych pazurów eliminuje poślizg, a duże naczynia krwionośne biegnące przez całą stopę nie pozwalają jej zmarznąć.
Odcisk łapy wilka można bezbłędnie odróżnić od odcisku łapy każdego innego zwierzęcia dzięki dwóm środkowym palcom, które wyraźnie wystają.
Każdy osobnik ma między palcami stóp specjalne gruczoły, które wydzielają specyficzny enzym o nieprzyjemnym zapachu. Pomaga to lepiej orientować się w ich śladach, a także informuje o miejscu pobytu przywódcy lub innego członka stada.
Wilki są bardzo odporne. Dzięki silnym łapom mogą pokonywać dziennie odległości do kilkudziesięciu kilometrów, poruszając się z prędkością około 10 km/h. W razie zagrożenia lub podczas pogoni za ofiarą wilki mogą osiągać prędkość do 60 km/h.
Informacje między członkami stada są przekazywane za pomocą "komunikatów" głosowych, do których należą warczenie, wycie, warkot, jęczenie, a nawet "skomlenie". Wilki mają również doskonały słuch, a ich wycie jest słyszalne dla wszystkich w promieniu 8-10 kilometrów.
Drapieżniki polują głównie w stadach. Wilki zazwyczaj polują na słabe lub chore zwierzęta, ale mogą zaatakować zdrowego, 450-kilogramowego łosia. Jako pierwszy je przywódca stada, który potrzebuje około 6 kilogramów mięsa do syta, podczas gdy reszta stada czeka na swoją kolej. Po obfitym posiłku wataha kładzie się, aby odpocząć, a niektóre wilki zaczynają długo "śpiewać". Naukowcy nie dowiedzieli się jeszcze, o czym jest ich piosenka.
Są tam również zdjęcia czarnych wilków.
Jest też wyjątkowy wilk grzywiasty.
Zobacz gif z wilkami.
Gifty wściekłych wilków.
Znajdują się tam również zdjęcia wilka i wilczycy.
Okres lęgowy.
Sezon lęgowy rozpoczyna się w marcu. Ciąża trwa około 63 dni. Na świat przychodzą średnio 4 młode. Potomstwo rodzi tylko samica przywódczyni, która jest wybierana spośród innych samic w stadzie. Jeśli inna samica zajdzie w ciążę, jej miot jest natychmiast niszczony. Dzieje się tak z powodu braku pożywienia na ich terytorium, co uniemożliwia wilkom posiadanie licznego potomstwa.
Po zakończeniu okresu godowego samica odłącza się od stada i poszukuje bezpiecznego schronienia. Czasami zakłada je samodzielnie, ale najczęściej osiedla się w szczelinach skalnych. Młode rodzą się bardzo słabe, ważą po urodzeniu nie więcej niż 410 gramów.
Młode wilki polarne spędzają swój pierwszy raz z samicą. Karmi je mlekiem, a po ukończeniu miesiąca życia zaczynają jeść półstrawione mięso wydalane przez samca. Podczas gdy samica jest zajęta opieką nad młodymi i pilnowaniem ich, samiec wyrusza na poszukiwanie pożywienia. Jeśli wilki polarne są dobrze odżywione, szybko stają na nogi. Wraz z nadejściem lata dołączają do watahy dorosłych wilków. W wieku 3 lat zwierzęta osiągają dojrzałość płciową.
Wilk polarny z młodym
Czy kolor oczu ma wpływ na zdrowie?
Na całym świecie przeprowadzono wiele badań, w których próbowano powiązać kolor oczu ze zdrowiem fizycznym.
Niektóre z tych badań to potwierdziły:
- Osoby o jaśniejszych oczach (zwłaszcza niebieskich) mają wyższy próg odczuwania bólu niż osoby o ciemniejszych oczach.
- Osoby o jasnych oczach mają jaśniejszą tęczówkę, co zwiększa ryzyko uszkodzenia oczu przez promieniowanie ultrafioletowe w porównaniu z osobami ciemnookimi.
- Osoby o brązowych oczach mają szybsze reakcje, dlatego mogą odnosić większe sukcesy niż osoby o jasnych oczach w różnych zawodach sportowych.
- Osoby o jasnych oczach są bardziej opanowane i dlatego częściej podejmują przemyślane i wyważone decyzje.
- Osoby ciemnookie w porównaniu z osobami jasnookimi piją szybciej, ale z powodu konsekwencji picia i rozwoju alkoholizmu cierpiało więcej przedstawicieli jaśniejszych odcieni oczu. Wynika to z faktu, że poziom melaniny w oczach nie odpowiada poziomowi tej substancji w mózgu, w związku z czym osoby jasnookie muszą wypić więcej alkoholu, aby osiągnąć stan upojenia.
- Osoby ciemnookie mają większe szanse na zachorowanie na zaćmę w starszym wieku.
- Osoby o jasnych oczach szybciej wychodzą z depresji i innych zaburzeń układu nerwowego w porównaniu z osobami o ciemniejszych odcieniach oczu.
- Psychologowie stwierdzili, że osoby o brązowych oczach są bardziej godne zaufania niż osoby o niebieskich oczach.
Czasami nie tylko źrenica, ale także gałka oczna może mieć nietypowy kolor. Na przykład osoby o ciemnobrązowych oczach, u których przeważają ciemne odcienie skóry, mogą mieć szarą lub żółtą gałkę oczną. Pojawienie się żółtych gałek ocznych może wskazywać na chorobę wątroby, zwłaszcza zapalenie wątroby. Najczęściej może to być bezpośrednia manifestacja wirusowego zapalenia wątroby typu A.
W wyniku choroby dochodzi do zwiększenia stężenia bilirubiny w organizmie. Podczas rozpadu tej substancji na białkach oczu (które w normalnych warunkach mają mlecznobiały odcień) pojawiają się żółte plamki. Powoduje to uwolnienie niebezpiecznej substancji, która ma negatywny wpływ na aktywność układu nerwowego.
Powszechnie nazywana żółtaczką zapalenia wątroby typu A
Inne przyczyny żółtego zabarwienia gałki ocznej mogą obejmować:
- inwazja pasożytów w komórkach wątroby;
- rozwój złośliwych procesów zapalnych oka (np. zapalenie spojówek);
- rak trzustki lub pęcherzyka żółciowego;
- rozwój anemii;
- żółtaczkę (szczególnie u noworodków);
- dziedziczne choroby wątroby (np. choroba Gilberta);
- zgrubienie tkanki oka (pinguecula);
- narośla w oku (częste u osób starszych); oraz
- przyjmowanie niektórych leków;
- malarii;
- w wyniku transfuzji krwi nieodpowiedniej dla danej osoby;
- zatrucie truciznami i innymi substancjami toksycznymi.
Takie zmiany mogą wystąpić u osób z każdym odcieniem oka. Dlatego przy pierwszych oznakach przebarwienia białek oczu należy niezwłocznie zwrócić się do lekarza.
