Istnieje wiele tatuaży nawiązujących do symboli wojskowych. Kultura znakowania ciała sięga czasów starożytnych. Celtyccy wojownicy tatuowali się nim, aby zastraszyć wroga, a wikingowie używali go jako talizmanu w walce. Dziś rdzenni mężczyźni tatuują sobie ten tatuaż na znak udanej bitwy lub polowania. Taki symbol podnosi rangę danej osoby w plemieniu i nadaje jej status zwycięzcy.
Kula jest dość powszechnym elementem plastyki ciała. Z reguły jest ona wypełniona ludźmi związanymi ze służbą wojskową. Występuje głównie u mężczyzn, ale można ją również znaleźć u kobiet. Tatuaż ma różne znaczenia w zależności od tego, jakie znaczenie przypisuje mu użytkownik.
Znaczenie tatuażu z kulą to:
- Oznaka siły fizycznej i moralnej - stanowczość - pewność siebie - umiejętność stanięcia w swojej obronie
W tym artykule przedstawiono nie tylko opis znaczenia tego obrazu, ale także różne szkice tatuaży z kulami. Przeglądając je, można określić, jaki typ obrazu podoba się bardziej niż inne.
Należy od razu zaznaczyć, że tatuaż z kulą jest czasem oceniany jako wojskowy, militarny, ale dziś tylko ta wartość obrazu nie ma już znaczenia. Taki obraz na swoich ciałach mają zarówno mężczyźni, jak i kobiety, czasem nawet nie odnosząc się do struktur władzy.
Choć nie ulega wątpliwości, że tatuaż w kształcie kuli występuje głównie na ciałach wojskowych. Na przykład funkcjonariusze stosowali nie tylko kulę, ale także broń, a do wizerunku dołączali inne "akcesoria" i elementy wskazujące, w jakiej konkretnie gałęzi wojska dana osoba służyła lub służy.
Zwróć uwagę!
Czyli, trzeba powiedzieć, obraz jest rodzajem "stygmatu", za pomocą którego "identyfikowali" się ze sobą żołnierze.
Znaczenie tatuaży dla dziewcząt
Pomimo tego, że tatuaż z kulą jest uważany za symbol męski, często jest wybierany przez dziewczęta. Mając taki obraz ciała, mówią otoczeniu, że potrafią o siebie zadbać i nie potrzebują niczyjej pomocy.
Dziewczęta te mają silny rdzeń wewnętrzny, niezwykłą wolę i odwagę. Potrafią znosić ciosy losu i radzić sobie w trudnych sytuacjach. Kobiety z tatuażem w kształcie kuli są przekonane, że potrzeba ochrony jest ludzką słabością. Rozwinęli więc w sobie cechy, dzięki którym nie są od nikogo zależni.
Tatuaż dla kobiet symbolizuje
- silny charakter;
- samowystarczalność;
- pewność siebie;
- sprężystość;
- określenie;
- odwaga.
Zdjęcie tatuażu z kulą
Warto zauważyć, że tatuażowi w kształcie kuli często towarzyszy znak grupy krwi. Jest to bardzo ważny rysunek pokładowy - uratował on nawet życie jego właścicielom. Po tym wszystkim lekarze wojskowi natychmiast zobaczyli, jaką grupę krwi ma ranny żołnierz, i niezwłocznie udzielili mu pomocy, rozpoczynając proces transfuzji krwi.
Tatuaż w kształcie kuli na palcu lub innej części ciała jest prawie często drukowany w czarnych odcieniach. Można ją uzupełnić czerwoną farbą. Zdarzają się wprawdzie inne odcienie, ale rzadko. Czarny obraz nadaje się nie tylko do ozdabiania ciała, ale także do zakrywania blizn. Tego typu rysunek zawsze będzie przypominał właścicielowi o ważnym przeżyciu, które go spotkało.
Uwaga!
W niektórych przypadkach rysunek oznacza stratę kolegi żołnierza, bliskiego przyjaciela, który zginął w akcji lub podczas działań bojowych.
To są ogólne informacje o tatuażu w kształcie kuli. Poniżej omówimy, jakie znaczenie mają te rysunki w zależności od tego, kto dokładnie nosi je na swoim ciele.
Pociski podkalibrowe i lufa stożkowa z węglika wolframu: przyszłość broni strzeleckiej?
Nabój teleskopowy (środek) - pocisk do 40 mm karabinu automatycznego CTAS (Cased Telescoped Armament System) w pomniejszonej skali
W artykule "Zaniedbana radziecka amunicja 6x49 mm vs. 6,8 mm NGSW" analizowaliśmy jeden z możliwych sposobów odpowiedzi na amerykański program NGSW w przypadku jego pomyślnego wdrożenia. Możliwe drogi ewolucji broni strzeleckiej w Federacji Rosyjskiej w przypadku ewidentnego niepowodzenia programu NGSW rozpatrywaliśmy już wcześniej w artykule "Ewolucja karabinu szturmowego w ZSRR i w Rosji w kontekście amerykańskiego programu NGSW".
Jednym z priorytetów w zakresie zaawansowanej broni strzeleckiej, który jest wymieniany jako przyczyna programu NGSW, jest pojawienie się w rosyjskich i chińskich siłach zbrojnych istniejącego i zaawansowanego sprzętu ochrony osobistej (PIP).
Mimo pozornej prostoty broń strzelecka jest niezwykle skuteczna w niszczeniu żołnierzy przeciwnika, o czym świadczą statystyki medyczne z największych konfliktów zbrojnych XX wieku, a koszt doposażenia sił zbrojnych nawet w wyrafinowaną i drogą broń strzelecką stanowi zaledwie ułamek kosztów finansowych innych rodzajów broni.
Jak omówiliśmy wcześniej, istnieją dwa główne sposoby zwiększenia penetracji pancerza przez amunicję: zwiększenie jej energii kinetycznej oraz optymalizacja kształtu i materiału, z którego wykonano amunicję/rdzeń amunicji (oczywiście nie mówimy tu o amunicji wybuchowej, z ładunkiem kształtowym czy zatrutej). Pocisk lub jego rdzeń są wykonane ze stopów ceramicznych o dużej twardości i odpowiednio dużej gęstości (dla zwiększenia masy); można je uczynić twardszymi i masywniejszymi, ale zagęszczenie ich jest prawie niemożliwe. Zwiększenie masy pocisku poprzez zwiększenie jego wymiarów jest również praktycznie niemożliwe w ramach dopuszczalnych wymiarów broni ręcznej. Pozostaje jeszcze zwiększenie prędkości pocisku, na przykład do prędkości hipersonicznej, ale nawet w tym przypadku konstruktorzy napotykają na ogromne trudności w postaci braku niezbędnych proszków, bardzo szybkiego zużycia lufy i dużego odrzutu działającego na strzelca.
Istnieje jednak kilka sposobów na zwiększenie penetracji pancerza przez pocisk: stosowanie pocisków podkalibrowych i luf stożkowych.
Pociski podkalibrowe
Aktywne badania nad możliwością zastosowania pocisków podkalibrowych (SPR) w broni strzeleckiej prowadzone są od połowy XX wieku. Wcześniej za bardziej wymagający i obiecujący kierunek uznano stworzenie pancernych pocisków podkalibrowych (APFSDS), co zresztą potwierdziło się w ich stworzeniu i skutecznym działaniu do dnia dzisiejszego.
Prace nad SBPS rozpoczęły się w ZSRR w 1946 r., a od 1960 r. w NII-61 pod kierownictwem A.G. Shipunova badano możliwość zastosowania SBPS w szybkostrzelnych armatach automatycznych. W tym samym czasie trwały prace nad opracowaniem nowej amunicji automatycznej kalibru 5,45 mm, a A.G. Szipunow zaproponował opracowanie nowej amunicji kalibru 5,45 mm. W tym samym czasie trwały prace nad nową amunicją do karabinów automatycznych kalibru 5,45 mm, a Szipunow zaproponował opracowanie naboju z OPP do broni strzeleckiej.
Projekt wstępny został opracowany w najkrótszym możliwym czasie przez firmę D. И. Shiryaev. Wyniki teoretyczne nie zostały jednak potwierdzone doświadczalnie. Rzeczywisty współczynnik balistyczny pocisków w kształcie strzały okazał się dwukrotnie gorszy od obliczonego, z pocisku odrywała się tłoczona paleta, a produkcja nabojów z RPF wymagała pracochłonnego toczenia, frezowania, dopasowywania i późniejszego ręcznego montażu.
W 1962 r. przeprowadzono testy siły zabijania pocisków w kształcie strzały, które okazały się gorsze nie tylko od wymagań wojskowych dla amunicji zaawansowanej, ale także od istniejących nabojów standardowych.
Shiryaev zaprojektował nabój z pociskiem podkalibrowym z końcówką. Zdjęcie pierwszej wersji pocisku typu strzałkowego oraz makiety przerobionej prototypowej amunicji 7,62/3-mm z lat 1963-64.
W 1964 r. prace nad pociskami w kształcie strzały wznowili I. P. Kasjanow i W. A. Pietrow, którzy podjęli się wstępnego zaprojektowania naboju do karabinu maszynowego, kaliber 10/4,5 mm o prędkości wylotowej 1300 m/s. W 1965 roku młody projektant Vladislav Dvoryaninov został mianowany odpowiedzialnym wykonawcą obiecującej kasety.
W procesie projektowania nowego naboju zastosowano następujące rozwiązania zwiększające skuteczność zabijania: spłaszczenie w przedniej części naboju, aby zapewnić moment przechylający przy uderzeniu w gęste tkanki oraz poprzeczny rowek, wzdłuż którego pod wpływem momentu przechylającego strzałę zginała się.
Pocisk z momentem wywracającym i nabój karabinowy kalibru 10/4,5 mm W. N. Dworianinowa
Najtrudniejszym zadaniem było zwiększenie celności podkalibrowej amunicji platerowanej do poziomu celności amunicji gwintowanej. Konieczne było wyeliminowanie wpływu peletek-pułapek na SRP w momencie ich oderwania od lufy. W 1981 r. testy amunicji 10/4,5 mm OPP w OPK TsNITOCHMASH wykazały, że amunicja 88-89 mm przy standardowym załadowaniu nie przekracza 90 mm.
Należy zauważyć, że złożoność produkcji eksperymentalnego naboju z SRP była tylko 1,8 raza większa niż naboju karabinowego 7,62 mm, a żywotność lufy gładkolufowego karabinu maszynowego po wystrzeleniu tego naboju przekraczała 32 000 naboi. Dla porównania, żywotność karabinu AK-74 w kalibrze 5,45x39 mm wynosi 10 000 naboi, a karabinu maszynowego PKM w kalibrze 7,62x54R - 25 000 naboi.
Równocześnie z opracowaniem podstawowego naboju 10/4,5 mm opracowano jednostrzałowy nabój 10/3,5 mm o prędkości w kałuży 1360 m/s oraz trzystrzałowy nabój 10/2,5 mm, który mógł być stosowany jako pojedynczy nabój do karabinu szturmowego i lekkiego karabinu maszynowego.
Charakterystyka porównawcza naboi prototypowych oraz naboi produkcyjnych i prototypowych do luf gwintowanych
Jednostrzałowy nabój 10/3,5 mm mógł być używany na większych odległościach, podczas gdy użycie naboju trzystrzałowego zapewniało większą skuteczność zabijania i zatrzymywania na bliższych odległościach. Jak już wspominaliśmy w artykule "Zatrzymać się, nie zabić. Gdzie stawiasz przecinek?", jeśli rozpatrujesz siłę zatrzymania jako funkcję prawdopodobieństwa śmierci od momentu trafienia pocisku w cel, to uderzenie kilkoma pociskami naraz z dużym prawdopodobieństwem zapewni większe prawdopodobieństwo trafienia w ważne dla życia organy, a w konsekwencji wyższy wskaźnik śmierci.
Naboje OPP nigdy nie zostały przyjęte. Formalnie pierwszeństwo miał bardziej klasyczny nabój 6x49 mm do broni gwintowanej, który omówiliśmy w artykule "Zapomniany radziecki nabój 6x49 mm vs nabój 6,8 mm NGSW". W tamtym czasie amunicja 6x49 mm spełniała wszystkie specyfikacje wojskowe, a jej produkcja była znacznie łatwiejsza niż amunicji półautomatycznej. Ponadto niektóre testy wskazywały na potencjalną wadę tej amunicji, jaką było zbyt duże rozproszenie paletek, które mogły trafić w żołnierzy znajdujących się na pierwszej linii przed strzelcem. Z drugiej strony, sugerowano, że testy te zostały wykorzystane jako formalny powód do przyznania pierwszeństwa nabojowi 6x49 mm, ponieważ wcześniejsze testy nie wykazały żadnych istotnych problemów z rozrzucaniem palet.
Strefy rozpadu basenów paletowych z badań przeprowadzonych w latach 1973 i 1981
Jednak rozpad Związku Radzieckiego położył kres zarówno nabojom WgPF, jak i amunicji 6x49 mm.
Bardziej szczegółową historię rozwoju amunicji podkalibrowej do broni strzeleckiej można znaleźć w artykule "Pociski w kształcie strzałki: droga złudnej nadziei czy historia niewykorzystanych szans?". (Część 1 i Część 2).
Beczka stożkowa
W artykule "Kaliber 9 mm i siła zatrzymania. Dlaczego 7,62x25 TT został zastąpiony przez 9x18mm PM?" wspomniał o "pocisku Gerlicha" jako przykładzie stworzenia naboju małokalibrowego o marginalnej sile rażenia.
Początkowo pomysł zastosowania lufy stożkowej należał do niemieckiego profesora Carla Puffa, który w latach 1903-1907 opracował karabinek taśmowy do broni palnej gwintowanej z lufą o lekko stożkowym przekroju. W latach 20. i 30. pomysł ten był rozwijany przez niemieckiego inżyniera Gerlicha, któremu udało się stworzyć broń o wyjątkowych osiągach.
W jednym z prototypów systemu Hermanna Gerlicha średnica pocisku wynosiła 6,35 mm, masa - 6,35 g, a jego prędkość wylotowa - 1740-1760 m/s, energia wylotowa - 9840 J. W odległości 50 m pocisk przebił płytę pancerza o grubości 12 mm z otworem o średnicy 15 mm, a w grubszym pancerzu zrobił krater o głębokości 15 mm i średnicy 25 mm. Zwykły pocisk z karabinu Mauser kalibru 7,92 mm pozostawiał w takim pancerzu jedynie niewielką dziurę o średnicy 2-3 mm.
Zdolności strzeleckie systemu Gerlicha również znacznie przewyższały zdolności strzeleckie zwykłych karabinów wojskowych: 5 pocisków o masie 6,6 g z odległości 100 m dawało pocisk o średnicy 1,7 cm, a z odległości 1000 m 5 pocisków o masie 11,7 g dawało pocisk o średnicy 26,6 cm. Dzięki dużej prędkości pocisk był odporny na wiatr, wilgoć i temperaturę powietrza. Płaska trajektoria lotu pocisku ułatwiała celowanie.
Obrazy i zdjęcia amunicji 28/20×188 mm z pociskami Gerlicha do niemieckiego karabinu przeciwpancernego sPzB 41, z ogólnym schematem pocisków Gerlicha poniżej
Amunicja ta nie była popularna ze względu na niską prędkość przelotową, szacowaną na 400-500 nabojów. Innym możliwym powodem jest prawdopodobnie złożoność i wysoki koszt broni, a także samych pocisków.
Technologia perspektywicznego karabinu automatycznego (pistoletu podręcznego)
Po co nam stożkowe pociski podkalibrowe i stożkowa lufa w przyszłym karabinie automatycznym?
Ważne jest tu kilka czynników decydujących:
Pociski podkalibrowe z piórem mogą być rozpędzane do znacznie większych prędkości niż pociski gwintowane bez zwiększania zużycia lufy.
2. Broń systemu Gerlicha pozwala na znaczne zwiększenie prędkości pocisku, wręcz do prędkości hipersonicznych, przy czym można przyjąć, że główną przyczyną zużycia broni systemu Gerlicha w przeszłości była obecność w niej ryflowania.
Pozwala to przypuszczać, że zwężający się pocisk podkalibrowy i zwężająca się lufa mogłyby zostać połączone w przyszłej broni strzeleckiej. Rolę pierścieni zgarniających, które są programowo odkształcane podczas procesu odpalania, pełni paleta żebrowanego pocisku podkalibrowego o określonej konfiguracji. W takim przypadku można uzyskać przeżywalność lufy, która będzie dorównywać lub przewyższać wskaźniki istniejącej najnowocześniejszej broni strzeleckiej.
Najprawdopodobniej najbardziej optymalnym formatem przyszłego naboju będzie amunicja teleskopowa, w której pocisk jest całkowicie zatopiony w ładunku prochowym. W rzeczywistości ma dwa ładunki. Najpierw uruchamiany jest ładunek odbijający, który wypycha pocisk/pociski z łuski naboju do lufy i wypełnia pustą przestrzeń produktami spalania ładunku odbijającego, a następnie zapalany jest ładunek główny o dużej gęstości.
Amunicja teleskopowa z zakończonym pociskiem podkalibrowym
Rozszerzalny nabój z całkowicie wpuszczonym pociskiem da konstruktorom szerokie pole do eksperymentów, umożliwiając opracowanie automatyki broni strzeleckiej różniącej się od broni z klasyczną amunicją.
Karabinek standartowy, z pionowo przesuwaną lufą, opracowany przez firmę Textron w ramach programu NGSW na amunicję teleskopową.
Teleskopowy schemat podawania amunicji do 40 mm CTAS[/size
Aby zoptymalizować gęstość amunicji w magazynku, amunicja może być nie tylko okrągła, ale także kwadratowa lub trójkątna w przekroju.
Beznabojowa amunicja teleskopowa do niemieckiego eksperymentalnego karabinu G-11 firmy Heckler&Koch
Trójkątny wkład autorstwa amerykańskiego projektanta Davida Dardicka
Obudowa naboju będzie prawdopodobnie wykonana z polimeru, co zmniejszy masę naboju, utrzymując ją na tym samym poziomie co amunicja 5,45x39 mm Luger.
Rozpowszechnienie i zaawansowanie komputerów, a także specjalistycznego oprogramowania, może doprowadzić do powstania amunicji podkalibrowej, której układ różni się znacznie od amunicji opracowanej w okresie sowieckim.
Koncepcja pocisku kierowanego. Prawdopodobnie można go również uznać za podstawę do opracowania obiecującego niekierowanego SRW
Koncepcja naboju teleskopowego SPEAR z pociskiem stożkowym zaproponowana przez Aleksandra Wasiljewa
Zmieniając masę naboju w zakresie 2,5-4,5 grama i prędkość naboju w zakresie 1250-1750 m/s, można uzyskać energię początkową około 3000-7000 dżuli. W przypadku nabojów trzystrzałowych energia wylotowa wynosi 1500-2000 J na pocisk, przy masie 1,5 g na pocisk. W oparciu o powyższą tabelę porównania energii i siły odrzutu różnych rodzajów amunicji, możemy spodziewać się odrzutu w zakresie od naboju 7,62x39mm do naboju 7,62x54R. Równocześnie można wyprodukować szereg rodzajów amunicji, przeznaczonych do walki w różnych sytuacjach taktycznych.
Na przykład, jeśli walka toczy się na otwartym terenie, z przewagą celów dalekiego zasięgu, stosuje się naboje jednostrzałowe o energii około 6000-7000 J, które są bardziej skuteczne przy strzelaniu jednostrzałowym. W przypadku wojny miejskiej, która wymaga pokonania dużej liczby przeszkód (wałów, stosunkowo cienkich ścian budynków, zarośli), stosuje się naboje jednostrzałowe o energii 3000-4500 J, skuteczniejsze od ognia salwowego. Jeśli nie ma potrzeby przebijania przeszkód, ale konieczne jest zapewnienie maksymalnej gęstości ognia na bliskim dystansie, stosuje się amunicję trzystrzałową.
Zapewni to przewagę nad bronią NGSW w pełnym zakresie zasięgu, w różnych sytuacjach taktycznych.
Prędkości dochodzące do 1360 m/s zostały osiągnięte w fazie rozwoju tego tematu przez Władysława Dworianinowa w czasach Związku Radzieckiego. Tak więc połączenie nowych proszków i stożkowatej lufy może umożliwić osiągnięcie prędkości OPD rzędu 2000 m/s. Przy takiej prędkości początkowej czas między wystrzałem a trafieniem w cel na 500 m będzie wynosił około 0,3 sekundy, co znacznie ułatwi strzelanie i zmniejszy wpływ czynników zewnętrznych na OPF.
Rdzeń SRW, wykonany ze stopu na bazie węglika wolframu, w połączeniu z dużą prędkością i małą średnicą SRW umożliwia penetrację wszystkich istniejących i przyszłych SIS.
Aby zmniejszyć tarcie i zużycie lufy, zasobnik SRB mógłby być wykonany z zaawansowanych materiałów polimerowych, takich jak te używane do produkcji taśmy ołowianej w nowych rosyjskich pociskach do dział automatycznych kalibru 30 mm.
Rosyjski pocisk 30 mm z polimerową taśmą ołowianą
Pomimo braku gwintowania i zastosowania podajników OPP wykonanych z materiałów polimerowych, duża prędkość pocisku i ciśnienie w lufie, w połączeniu ze zwężeniem lufy, mogą wymagać zastosowania środków zwiększających wytrzymałość lufy przyszłego karabinu automatycznego. W tym przypadku lufa z gładkim otworem stanowi istotną zaletę, ponieważ upraszcza operacje technologiczne związane z produkcją lufy. Na przykład, można zastosować połączenie lufy stalowej lub nawet tytanowej (zwanej dalej stopem tytanu) z wkładką ze stopu na bazie węglika wolframu.
Półfabrykat lufy można wstępnie ukształtować za pomocą druku 3D, a następnie poddać obróbce mechanicznej na maszynach o wysokiej precyzji.
Naukowcy z Politechniki RWTH Aachen i Fraunhofer Institute for Community Laser Technology (Niemcy) rozpoczęli badania nad laserowym drukowaniem 3D proszków z twardych stopów węglika wolframu i kobaltu. Wykorzystuje się do tego zmodernizowaną wersję drukarki laserowej 3D, wyposażonej w emitery w zakresie bliskiej podczerwieni o mocy do 12 kW, zamontowane nad obszarem roboczym i podgrzewające spiekane warstwy. Emitery podnoszą temperaturę górnej warstwy materiału eksploatacyjnego powyżej 800ºC, po czym do akcji wkraczają lasery spiekające.
Jednym z przewidywanych scenariuszy jest integracja kanałów chłodzących bezpośrednio w produkowanych narzędziach i częściach. Wytwarzanie takich struktur za pomocą konwencjonalnego spiekania jest kosztowne lub technicznie niemożliwe. Produkcja takich elementów z wykorzystaniem technologii druku 3D metodą selektywnego spiekania laserowego umożliwia wyposażenie ich w wewnętrzne wgłębienia o skomplikowanych kształtach.
Druk 3D może być wykorzystywany do wytwarzania produktów o złożonej strukturze wewnętrznej
Zastosowanie druku 3D z węglika wolframu i stali/tytanu pozwoli na uformowanie wewnętrznych wgłębień na całej długości lufy, co z kolei zapewni skuteczne chłodzenie, na przykład przez nadmuchiwanie powietrza na całej długości, a nawet analogicznie do rurek cieplnych stosowanych we współczesnej elektronice.
Rurka cieplna to gładkościenna lub porowata zamknięta rura z metalu przewodzącego ciepło (np. miedzi), wewnątrz której znajduje się łatwo wrząca ciecz (od ciekłego helu w przypadku bardzo niskich temperatur do rtęci lub indu w przypadku zastosowań wysokotemperaturowych, w większości przypadków stosuje się amoniak, wodę, metanol i etanol). Wymiana ciepła zachodzi, gdy ciecz paruje na gorącym końcu rurki, absorbując ciepło parowania, i skrapla się na zimnym końcu, skąd przemieszcza się z powrotem do gorącego końca. Rurki cieplne z wypełniaczem (knoty, ceramika) mogą pracować w dowolnej pozycji, ponieważ ciecz powraca do strefy parowania przez pory wypełniacza dzięki siłom kapilarnym
Druk 3D może być również wykorzystywany do produkcji głównych części broni, zarówno z tworzywa sztucznego, jak i metalu. Elementy odbiornika mogą być wykonane z ukrytymi wgłębieniami w celu chłodzenia broni i zmniejszenia jej masy. Elementy polimerowe mogą być wykonane w formie struktury plastra miodu, również w celu zmniejszenia masy broni i/lub w celu dodatkowego pochłaniania impulsu odrzutu.
Zwiększony impuls odrzutu w porównaniu z bronią strzelecką wykorzystującą niskoimpulsowe naboje 5,45x39 mm lub 5,56x45 mm będzie wymagał kompleksowego wdrożenia systemów kompensacji odrzutu do akceptowalnego poziomu.
W pierwszym przypadku może to być tłumik, zamknięty kompensator hamowania kagańca (MBC), taki jak przewidziany do stosowania w broni opracowywanej w ramach programu NGSW.
Tłumiki amerykańskiej firmy Delta P Design, produkowane metodą druku 3D ze stopu tytanu lub Inconelu.
Można również zastosować układy tłumienia odrzutu, aby zapewnić celne strzelanie w krótkich seriach z dużą szybkostrzelnością, lub inne zaawansowane układy tłumienia/pochłaniania odrzutu.
Broń z przesuniętym impulsem odrzutu: karabin szturmowy An-94, karabin szturmowy TKB-0146, karabin G11.
Do rozważenia jest schemat zaproponowany przez Aleksieja Tarasenko z absorpcją odrzutu wibracyjnego.
Koncepcja karabinu Tarasenko z wibracyjnym systemem tłumienia odrzutu
Nie mniejszym wyzwaniem niż opracowanie samej broni i jej nabojów jest zorganizowanie produkcji na dużą skalę obiecującej amunicji. Produkcja zaawansowanych nabojów może być oparta zarówno na klasycznych, zaawansowanych zautomatyzowanych liniach obrotowych, jak i na nowych rozwiązaniach technologicznych, z wykorzystaniem drukarek 3D zdolnych do drukowania z metalu i polimerów, szybkich robotów delta, precyzyjnych systemów skanowania optycznego, które umożliwiają analizę amunicji "w locie" i sortowanie jej według klasy dokładności.
Ilustracja przedstawiająca linię produkcyjną do wytwarzania pocisków podkalibrowych z wypustkami
Wytwarzanie plastikowych pocisków za pomocą drukarki 3D
Można przypuszczać, że wysokonakładowa produkcja amunicji do lunet perspektywicznych nie jest zadaniem nie do wykonania, choćby dlatego, że w Rosji ugruntowała się produkcja amunicji APFSDS kalibru 30 mm do broni automatycznej, która również nie jest bynajmniej czymś odosobnionym. Tymczasem francusko-brytyjskie konsorcjum CTA International produkuje już masowo amunicję teleskopową do 40-milimetrowego karabinu automatycznego CTAS, w tym w wariancie BOPS, natomiast w USA firma Textron przygotowuje się do produkcji nabojów teleskopowych do broni strzeleckiej w ramach programu NGSW.
Nie powinniśmy się też martwić o niedobór wolframu do tych celów - jego rezerwy są wystarczająco duże w Rosji i aż nadto duże w sąsiednich Chinach, z którymi nadal utrzymujemy dość wyrównane stosunki partnerskie.
Dystrybucja rezerw i produkcji wolframu w Rosji i innych krajach
Jeśli chodzi o wysokie koszty zaawansowanej broni i amunicji, to jest to całkiem normalne w przypadku nowego sprzętu. W ostatecznym rozrachunku wszystko sprowadza się do kryterium opłacalności, które pokazuje, w jakim stopniu zaawansowany kompleks uzbrojenia jest lepszy od istniejących modeli. W początkowej fazie w zaawansowaną broń wyposaża się jednostki specjalne, a następnie jednostki najbardziej wojownicze; jednocześnie pracuje się nad konstrukcją i procesami technologicznymi produkcji broni i amunicji, aby obniżyć ich koszty.
Bez tego praktycznie niemożliwe jest stworzenie przełomowego kompleksu broń-otoczenie. Przypomnijmy sobie, jaki był stosunek do tworzenia pierwszych karabinów automatycznych: nie można było wyprodukować tylu nabojów, aby zaopatrzyć armię uzbrojoną w pistolety maszynowe, i do czego to doprowadziło w przyszłości.
Historia to spirala. Wiele projektów i technologii, które wcześniej były odrzucane jako niewykonalne, można ponownie przeanalizować w świetle pojawienia się nowych materiałów i procesów technologicznych. Możliwe, że ponowne przemyślenie zastosowania piórowych pocisków podkalibrowych w zaawansowanej broni strzeleckiej w połączeniu ze stożkową lufą systemu Gerlicha na nowym poziomie technologicznym pozwoli na stworzenie broni strzeleckiej, która będzie znacznie lepsza od istniejących modeli produkowanych według tradycyjnych schematów i procesów technologicznych
.
Jakie jest znaczenie tatuażu kuli dla mężczyzn?
Oczywiste jest, że najczęściej taki obraz na ciele wolą uderzać w niego mężczyźni. Choć nie zawsze ma to związek ze służbą wojskową i strukturami władzy.
Istnieje wiele powodów, dla których członkowie silniejszej połowy ludzkości noszą taki tatuaż. Wszystko dlatego, że tatuaż z kulą ma następujące znaczenie:
- oznaka siły - fizycznej i moralnej;
- prostolinijność;
- twardość;
- pewność siebie;
- Pragnienie, by zawsze i we wszystkich sprawach chronić swoją rodzinę i przyjaciół.
Biorąc pod uwagę powyższe, możemy stwierdzić, że tatuaż w kształcie kuli jest wybierany przez osoby, które są pewne swoich umiejętności i potrafią pokonać wszelkie przeszkody. Wierzą w siebie do końca, nie wątpią w swoje decyzje i są gotowi udowodnić, że ich działania nie są błędne.
Zwróć uwagę!
Wyjątkowo śmiesznie i wręcz niedorzecznie wyglądałby tatuaż w kształcie kuli na palcu lub innej części ciała osoby, która jest słaba nie tylko fizycznie, ale i moralnie. Osoba nie potrafiąca powściągnąć własnych emocji, ulegająca wpływom chwilowych pragnień.
Tatuaże z pocisków z kreskówek
Tatuaż z kulą ma jeszcze jedno znaczenie - oznacza zdolność danej osoby do kontrolowania swoich emocji. Nigdy nie zobaczysz takiego człowieka, który by krzyczał, histeryzował.
Mężczyzna, który ozdabia swoje ciało takim wzorem, zawsze dokładnie wie, czego chce. Ale rozumie też, jak osiągnąć swój cel, która droga jest najkrótsza i najskuteczniejsza. Taka osoba jest gotowa znieść praktycznie wszystkie wyzwania, jakie pojawią się na drodze do upragnionego szczytu.
Zwróć uwagę!
Taka osoba nie akceptuje też żadnego zaprzeczenia swoich decyzji. Jest do tego przyzwyczajony - wszystko będzie tak, jak powiedział.
Z takim człowiekiem żarty - niedobre! W końcu zawsze jest gotowy do walki ze swoimi krytykami.
Co oznacza tatuaż z pociskiem?
Noszony rysunek w formie kuli jest często preferowany przez silniejszą płeć. Zwłaszcza takie tatuaże, jak wojskowe.
W ten sposób mężczyźni pokazują swoją przynależność do służby wojskowej oraz chęć pozostania silnym i odważnym człowiekiem. Czasami podobna plastyka ciała zdobi ich ciała i kobiety. Dla nich taki tatuaż symbolizowałby prostolinijność, a może nawet krzykliwość.
Co to jest tatuaż w kształcie kuli dla kobiet?
Nie myśl, że tatuaż w kształcie kuli to wybór wyłącznie dla mężczyzn. Obecnie również kobiety ze słabszej połowy ludzkości stosunkowo często noszą takie wzory na swoim ciele.
W tym przypadku tatuaż ma następujące znaczenie:
- siła charakteru;
- pewność siebie;
- zdolność do obrony własnej osoby;
- samowystarczalność we wszystkich jej przejawach;
- odwaga;
- i, ponownie, prostolinijność charakteru i działania.
Uwaga!
Oczywiście kulę wybierają kobiety bezpośrednio związane z wojskiem lub siłami bezpieczeństwa. Jeśli kobieta nie jest w wojsku, mówi z rysunkiem: "Sama potrafię się obronić, nie potrzebuję waszej ochrony"!
Tatuaż z kulą w zębach i wargach
Dlatego, jeśli zobaczysz przed sobą kobietę, na której ciele namalowana jest kula, możesz być pewien, że stoi przed Tobą silna osoba. Nie zdradzi swoich zasad, zawsze będzie bronić swoich interesów. A jeśli zdecydujesz się ją obrazić, prawdopodobnie odpowie tym samym.
Jak wybrać tatuaż w kształcie pocisku dla swojego ciała
Przy wyborze obrazu ludzie często kierują się chwilowymi impulsami. Chociaż, jak mówią doświadczeni mistrzowie tatuażu, należy zatrzymać się na kilka dni, aby ostatecznie przemyśleć swój wybór i potem go nie żałować.
Jeśli spojrzeć na naszej stronie tatuaż szkiców kul, można zobaczyć, że istnieje ogromna ilość różnych wariantów takiej postaci.
Na przykład jedną z najpopularniejszych opcji jest nie tylko rysunek pocisku, ale także jego realistyczne ślady na ciele. Ewentualnie mistrz rysuje wystającą krew. Jeśli tatuaż jest wykonany w stylu realistycznym, będzie wyglądał nawet nieco onieśmielająco!
Przy okazji!
Ten rodzaj rysunku wybiorą ci, którzy preferują ekstremalne działania. I ci, których nie obchodzi, co myślą inni ludzie - dlatego są gotowi ich szokować.
Innym popularnym wyborem jest wzór pocisku w locie. Taki obraz może być wykonany w stylu animowanym. To trochę taki żart. W tym celu na "skorupie" rysuje się ręce i nogi, oczy i sarkastyczny uśmiech. Jest oczywiste, że ten obraz na ciele stosują tylko ci, którzy są w zgodzie z poczuciem humoru.
Nierzadko można spotkać się z obrazem "muszli" w starym stylu. Taki nagi obraz pocisku będzie się podobał:
- jasność;
- kolorowe;
- animacja;
- i niepowtarzalną wyjątkowość.
O ile oczywiście nie wolisz zamówić unikalnego szkicu, zamiast po prostu skopiować obrazek, który spodobał Ci się w Internecie.
A tak przy okazji!
Tatuaż pocisku w stylu oldschool jest stosunkowo często przedstawiany z pyskiem zaciśniętym między zębami.
Klasyfikacja kaset
Amunicję stosowaną we współczesnej broni strzeleckiej można podzielić na kilka klas konwencjonalnych, głównie ze względu na kaliber. W przypadku amunicji do broni ostrej można wyróżnić kilka klas konwencjonalnych:
- Amunicja do pistoletów jest dostępna w kalibrach od 4,5 do 12 mm;
- Amunicja do rewolwerów występuje w kalibrach od 5 do 12 mm;
- Amunicja do karabinów szturmowych ma kaliber od 5,45 do 7,62 mm;
- Amunicja do karabinów snajperskich w kalibrach od 7,62 do 9 mm;
- Specjalna amunicja "przeciwpiechotna" w kalibrach od 12,7 do 20 mm.
Amunicja składa się z następujących części - pocisku (bullet), materiału miotającego (propellant), metalowej łuski naboju i spłonki (primer). Schematyczny rysunek pocisku i łuski naboju jest załączony poniżej.
Szkice tatuażu z pociskiem
Jak wygląda tatuaż w kształcie kuli na ciele: różne wzory
Wybierając tatuaż, należy od razu zorientować się, na której części ciała będzie on umieszczony. Do tego celu nadają się:
- nogi;
- nadgarstki;
- szyi;
- klatka piersiowa;
- z powrotem.
Należy również wziąć pod uwagę wielkość tatuażu. Jeśli uważnie przestudiujesz przykłady projektów i szkiców prezentowanych na naszej stronie, z pewnością znajdziesz oryginalny pomysł.
Unikatowy szkic można zamówić bezpośrednio na naszej stronie internetowej. Świadczymy podobne usługi. Wystarczy napisać do specjalisty, dokładnie opisać swoje oczekiwania i, jeśli to możliwe, dołączyć kilka rysunków, które Cię zainspirowały. Rzemieślnik stworzy unikalny szkic, który będzie dokładnie odpowiadał Twoim życzeniom.
